Ανοίγματα

Κάθε αρχή και δύσκολη λένε. Και εγώ πάντα στεκόμουν διστακτική απέναντι σε κάθε νέο μου άνοιγμα , σε κάθε νέα αρχή.

Σχεδόν ποτέ δεν ήξερα πώς να ξεκινήσω.
Θυμάμαι κάθε φορά που γράφαμε έκθεση δεν ήξερα πώς να συνθέσω τον πρόλογο. Ήθελα να είναι ευρηματικός, γλαφυρός, χιουμοριστικός αλλά και ταυτόχρονα στοχαστικός, πυκνός ..εντυπωσιακός!! Το αποτέλεσμα? Καθόμουν επί ένα τέταρτο άπρακτη, κατέληγα να γράψω έναν μονότονο πρόλογο και επειδή με πίεζε ο χρόνος δεν μπορούσα ούτε το κυρίως θέμα να αναπτύξω ικανοποιητικά.

Βλέπετε, πίστευα - και ίσως αυτή η αντίληψη έχει ριζώσει μέσα μου -πώς μια καλή αρχή αποτελεί και εχέγγυο για μια ακόμη καλύτερη συνέχεια, με αποτέλεσμα να δεσμεύεσαι αυτόματα προσπαθώντας να ανταποκριθείς στις καλές εντυπώσεις που δημιούργησες.

Λίγες φορές , όμως, μας έχει τύχει να μας προσελκύσει ο τίτλος ενός άρθρου και διαβάζοντάς το να είναι τόσο βαρετό και στρυφνό που να το αφήσουμε στη μέση?

Και για να προβληματιστούμε λίγο..πόσες φορές εντυπωσιαστήκαμε από την εξωτερική εμφάνιση ενός ατόμου, τη ρητορική του δεινότητα, τις υποσχέσεις του και στη συνέχεια αποδείχθηκε "κύμβαλον αλαλάζον"? ( προσωπικά αρκετές)

Αποφάσισα , λοιπόν , να αρχίσω να είμαι πιο επιφυλακτική απέναντι στα πράγματα. Να αναζητώ το φαίνεσθαι και όχι το είναι. Δεν είναι λίγες η φορές που η προσπάθειά μου αποδείχθηκε ατελέσφορη ή που εγώ η ίδια , ενθουσιασμένη , παρασύρθηκα..και ακόμη παρασύρομαι. Και μακάρι έτσι να συνεχίσω , γιατί πραγματικά πιστεύω πως κάθε φορά φεύγω με λάφυρα που υπερσκελίζουν την απογοήτευσή μου.

Συγχωρείτε με λοιπόν αν παρασύρομαι, φλυαρολογώ ή αμπελοφιλοσοφώ γιατί είμαι ακόμη "υπο κατασκευή".

ευχαριστώ