Πιό εγώ από εγώ

Αυτή την ώρα, αυτή τη στιγμή κανείς, τίποτα και ποτέ δε θα είναι περισσότερο 'εγώ' απ' ότι είμαι εγώ. Κανείς, ποτέ και τίποτα δε θα έχει τις ίδιες σκέψεις. Στις σκέψεις αυτές καμιά καρδιά δε θα χτυπήσει με τους ίδιους ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Κανένα στέρνο δε θα είναι ένα βήμα απ' το να σπάσει, όπως είναι το δικό μου τώρα. Ποτέ κανείς και τίποτα δε θα μπορέσει να δει τον κόσμο όπως τον βλέπω αυτό το λεπτό. Κι ούτε το μπαλάκι που θα πετάξει στον τοίχο σαν αντίδραση θα έρθει πίσω με τον ίδιο τρόπο και την ίδια ταχύτητα. Κανείς. Μ' ακούς? Ποτέ ξανά δεν θα αποκτήσει η μοναδικότητα και η μοναχικότητα το χρώμα που έχουν στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή. Ποτέ ξανά η απελπισία και η χαρά δε θα χορέψουν τόσο παθιασμένα, όσο αυτή την ώρα που σου γράφω. Και τί να το κάνω? Όταν οι λέξεις μου είναι φτωχές για να σου ψιθυρίσουν το ποιός είμαι.

Σε αυτό το μονοπάτι

Σε αυτό το μονοπάτι
βρήκα κάτω από μια σκιά ένα κρυφό καταφύγιο.
Μπορείς να με ακούσεις όταν λέω ουρλιάζοντας ότι δεν έχω νιώσει ποτέ έτσι?
Μπορεί να είπα κάτι που ήταν λαθος
αλλά μπορώ να το διορθώσω σβήνοντας τα φώτα.
Ήταν όντως έτσι? Βρέθηκα εγώ εκεί?
Μα ναι έτσι θα είναι.
Αφού κάθε φορά που φεύγεις
θέλω να πνιγώ
και νιώθω τον αέρα να με κόβει σαν κρύσταλλο.

Εσχάτως

Τώρα τελευταία έχω αλλάξει ρυθμούς.

Ξυπνάω αργά, διεκπεραιώνω, με λίγο άγχος μεν, αλλά εν καιρώ τις αγγαρίες ή τις υποχρεώσεις που ακόμη μια φορά, μαζοχιστικά (sic)και με δική μου πρωτοβουλία ανέλαβα.

Έπειτα κάθομαι όπως ο Μεξικανός, όταν απολαμβάνει τη σιέστα του το μεσημέρι. Μόνο που εγώ δεν έχω καπέλο. Δεν το χρειάζομαι. Έχω τα μάτια μου ανοιχτά, αλλά έχω κιόλας φύγει. Ούτε την αφόρητη ζέστη έχω για να με καταπονεί. Οι σκέψεις μου είναι αρκετά ενεργοβόρες και με κάνουν να πέφτω σε λήθαργο.

Όταν, όμως, η πόλη κοιμηθεί, τότε σηκώνομαι εγώ. Σαν πλάσμα εξωγήινο, αλλόκοτο, με δικά του ωράρια και δικούς του κανόνες.

Και δουλεύω.Υφαίνω υπομονετικά τον ιστό μου όπως μια αράχνη. Χτίζω σπίτια, εκεί όπου οι άλλοι έχουν τα δικά τους. Και ανταλάσσω τον ύπνο μου για..γιατί?

Πάλι

Με έπιασε πάλι. Αυτό.
Το να τα θέλω όλα.
Και να μην μπορώ να κοιμηθώ μέχρι να τα αποκτήσω.
Και να μην μπορώ να αφεθώ για να τα αποκτήσω.
Και να μην αναπνέω μέχρι να τα αποκτήσω.
Ενώ ξέρω ότι ποτέ δεν θα μπορέσω να τα αποκτήσω.

Κι ενώ τράβηξα ένα δρόμο, δεν τον περπατώ απερίσπαστη.
Κι ενώ στο τέλος βλέπω το φως,
σκάβω και ψάχνω σα το σκυλί έναν άλλο δρόμο να βρω,
τον οποίο μπορεί μεν να μην τον θέλω τόσο,
ωστόσο να πω κι εγώ σαν άλλος Οδυσσέας
'το είδα κι αυτό'

Κι όταν γυρίσω πίσω στο νησί μου.
Όχι δεν θα είναι όπως στο παραμύθι.
Θα είναι αδειανό.
Γιατί κάθε μέρα έχτιζα και όλα τα κατέστρεφα.
Γιατί, τελικά τίποτα δεν έχτισα.
Γιατί, στ' αλήθεια αναλώθηκα.

Γιατί εγκλωβίστηκα σε αυτή τη δίνη, που όλο ίδιες παραστάσεις μου δίνει. Κι όλο στα ίδια τριγυρνάω σα παγιδευμένη.
Να δώσω μια σε αυτόν τον άχρηστο καθρέφτη!
Φτάνει πια!
Πάλι άλλο ξεκίνησα να πω και αλλού κατέληξα θέλοντας να κλέψω τη δόξα κάποιου.

Εκ των έσω

Στα σαπισμένα σωθικά ενός σκοτεινού κουτιού,
Στην πιο παγωμένη κορυφή ενός βυθού,
Σε μια τροπόσφαιρα δίχως μπουκάλες οξυγόνου,
Στο τέλος ενός ατέλειωτου διαδρόμου,
και πάλι επέλεξα να με αφήσω
έξω από την πόλη μου
να παρατηρώ την παραμορφωμένη ύπαρξη μου σε ένα καθρέφτη,
σ'ένα καθρέφτη σπασμένο, με ξύλα κούφια καμωμένο
και κάθε ερώτηση σαν πετονιά αμολιέται
και φθάνει μέχρι το άπειρο
και σκονισμένη απο τους αιώνες
με φόρα πίσω σε μένα γυρνά.

Και περιμένοντας την απάντηση, ο χρόνος βιάζει το πρόσωπο μου,
με εκδικείται
μου ξεσκίζει όνειρα σαν άλλο το τέρας μιας αποκάλυψης που περιμένω.

Το χιονισμένο μου κεφάλι, βαρύ, συνθλίβει ένα σώμα που δεν μπορεί άλλο να το υποστεί
ένα σώμα που, παρ'ότι σμιλέυτηκε με μέτρο και σύνεση
μοιάζει πιο παρατημένο και από ερείπια ανακτόρων.
Από αυτά που κάποτε συνοστιζόταν το πλήθος και οι εραστές ίδρωναν κρυφά μόνο με τη φαντασία. Κι έπειτα μια πανούκλα ρούφηξε κάθε φωνή.

Έτσι και οι ερωτήσεις μου, αυτές οι σοφίες και οι επιστημονισμοί, αυτή η αυτοκαταστροφική ματαιοδοξία
αυτές οι φρούδες ελπίδες που έτρεφα
σα δεύτερη αρρώστια
σα δεύτερος εφιάλτης
με προδώσαν
και το βασίλειο μου πολιορκήθηκε και
ηττήθηκε
εκ των έσω.

Μία και μόνη

Μια μοναξιά που προσπαθεί με κάθε τρόπο να γίνει αισθητή.
Γραπώνεται στην υπαρξή μου, χρησιμοποιώντας τεχνιέντως όλες τις αισθήσεις μου για να μην πέσει στη λησμονιά, για να μου θυμίζει την ανεπιθύμητη παρουσία της.
Μια μοναξιά που δηλητηριάζει κάθε άνθος που γεννιέται στον κήπο μου και δίνει ζωή σε ζιζάνια.
Μια μοναξιά που εποφθαλμιά τον ήλιο, που με κάνει να αμφισβητώ την ύπαρξη μου.
Μια μοναξιά που θρέφεται από τα οστά που σα θησαυρό κρατούσα στα χέρια μου. Και τώρα πρέπει να τα απαρνηθώ.
Μία μόνη.

Το υπόγειο- Τ.Λειβαδίτης

Αν άρχιζε ο Θεός μια μέρα να μετράει όσα έφτιαξε,
άστρα, πουλιά, σπόρους, βροχές, μητέρες, λόφους,
θα τέλειωνε ίσως κάποτε. Εγώ κάθομαι εδώ, ολομόναχος,
μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
και μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα,
τις δίψες, τις παραχωρήσεις,
μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλοσύνες μου
συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου
να τελειώνω ― α, εσείς,
εσείς ταπεινώσεις, αλτήρες της ψυχής μου,
βαθύ, θρεπτικό ψωμί, αιώνιε πόνε μου,
όλη η δροσιά του μέλλοντος τραγουδάει μες στις κλειδώσεις μου
την ίδια ώρα που μου στρίβει το λαρύγγι η πείνα χιλιάδων
φτωχών προγόνων,
κι ω ήττες, συντρόφισσές μου, που μέσα σε μια στιγμή
με λυτρώσατε απ’ τους αιώνιους φόβους της ήττας.
Είμαι κι εγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν, σε τούτο
το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο κι ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο,
ένας Θεός καθόλου αθάνατος,
γι’ αυτό και τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική
κι ανεπανάληπτη στιγμή του.