Εκ των έσω

Στα σαπισμένα σωθικά ενός σκοτεινού κουτιού,
Στην πιο παγωμένη κορυφή ενός βυθού,
Σε μια τροπόσφαιρα δίχως μπουκάλες οξυγόνου,
Στο τέλος ενός ατέλειωτου διαδρόμου,
και πάλι επέλεξα να με αφήσω
έξω από την πόλη μου
να παρατηρώ την παραμορφωμένη ύπαρξη μου σε ένα καθρέφτη,
σ'ένα καθρέφτη σπασμένο, με ξύλα κούφια καμωμένο
και κάθε ερώτηση σαν πετονιά αμολιέται
και φθάνει μέχρι το άπειρο
και σκονισμένη απο τους αιώνες
με φόρα πίσω σε μένα γυρνά.

Και περιμένοντας την απάντηση, ο χρόνος βιάζει το πρόσωπο μου,
με εκδικείται
μου ξεσκίζει όνειρα σαν άλλο το τέρας μιας αποκάλυψης που περιμένω.

Το χιονισμένο μου κεφάλι, βαρύ, συνθλίβει ένα σώμα που δεν μπορεί άλλο να το υποστεί
ένα σώμα που, παρ'ότι σμιλέυτηκε με μέτρο και σύνεση
μοιάζει πιο παρατημένο και από ερείπια ανακτόρων.
Από αυτά που κάποτε συνοστιζόταν το πλήθος και οι εραστές ίδρωναν κρυφά μόνο με τη φαντασία. Κι έπειτα μια πανούκλα ρούφηξε κάθε φωνή.

Έτσι και οι ερωτήσεις μου, αυτές οι σοφίες και οι επιστημονισμοί, αυτή η αυτοκαταστροφική ματαιοδοξία
αυτές οι φρούδες ελπίδες που έτρεφα
σα δεύτερη αρρώστια
σα δεύτερος εφιάλτης
με προδώσαν
και το βασίλειο μου πολιορκήθηκε και
ηττήθηκε
εκ των έσω.

Μία και μόνη

Μια μοναξιά που προσπαθεί με κάθε τρόπο να γίνει αισθητή.
Γραπώνεται στην υπαρξή μου, χρησιμοποιώντας τεχνιέντως όλες τις αισθήσεις μου για να μην πέσει στη λησμονιά, για να μου θυμίζει την ανεπιθύμητη παρουσία της.
Μια μοναξιά που δηλητηριάζει κάθε άνθος που γεννιέται στον κήπο μου και δίνει ζωή σε ζιζάνια.
Μια μοναξιά που εποφθαλμιά τον ήλιο, που με κάνει να αμφισβητώ την ύπαρξη μου.
Μια μοναξιά που θρέφεται από τα οστά που σα θησαυρό κρατούσα στα χέρια μου. Και τώρα πρέπει να τα απαρνηθώ.
Μία μόνη.