Το υπόγειο- Τ.Λειβαδίτης

Αν άρχιζε ο Θεός μια μέρα να μετράει όσα έφτιαξε,
άστρα, πουλιά, σπόρους, βροχές, μητέρες, λόφους,
θα τέλειωνε ίσως κάποτε. Εγώ κάθομαι εδώ, ολομόναχος,
μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
και μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα,
τις δίψες, τις παραχωρήσεις,
μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλοσύνες μου
συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου
να τελειώνω ― α, εσείς,
εσείς ταπεινώσεις, αλτήρες της ψυχής μου,
βαθύ, θρεπτικό ψωμί, αιώνιε πόνε μου,
όλη η δροσιά του μέλλοντος τραγουδάει μες στις κλειδώσεις μου
την ίδια ώρα που μου στρίβει το λαρύγγι η πείνα χιλιάδων
φτωχών προγόνων,
κι ω ήττες, συντρόφισσές μου, που μέσα σε μια στιγμή
με λυτρώσατε απ’ τους αιώνιους φόβους της ήττας.
Είμαι κι εγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν, σε τούτο
το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο κι ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο,
ένας Θεός καθόλου αθάνατος,
γι’ αυτό και τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική
κι ανεπανάληπτη στιγμή του.

Στερέψαμε αλλά..

Στίχοι δε βγαίνουν.
Προτάσεις στεγνές.
Συλλαβές αδυνατούν αυτά που θέλουν να πουν.
Λέξεις ασύμβατες με κάθε μου σκέψη.
Ψάχνω την έμπνευση μέχρι να φέξει.

Απληστία!
Μου κλέψανε τα όνειρα
μου πήραν και τις λέξεις.
Μόνο κάτι τριμμένα "σ'αγαπώ" μείνανε και
οι πιο απλές πράξεις για να το δείχνουνε.

Μα αν από την άλλη χρεώσουν ακόμη και τις λέξεις,
αν μου πουν κάποια μέρα "μόνο ένα όνειρο έχεις"
θα προσπαθούσα να μας στριμώξω και τους δυο σ'αυτό και
πάλι μόνο "σ'αγαπώ" θα σου έλεγα.
Γιατί με το να σου χαρίσω αυτή τη λέξη σε κάνω τον πιο πλούσιο άνθρωπο του κόσμου!