Στην αρχή ήταν απλά μια αύρα
ένα απαλό αεράκι,άγνωστο και ακατάληπτο από εμάς τους θνητούς,
που προμήνυε ότι κάτι μαγικό θα ακολουθήσει.
Σαν τα σύννεφα πριν τη βροχή
ή τον ηλεκτρισμό του αέρα που παίζει με τα στοιχεία της φύσης
και τα προετοιμάζει να ανοίξουν και τον πιό μικρό πόρο,
κάθε αγκαλιά,
προκειμένου να δεχθούν την ευεργετική βροχή και να καρπίσουν.
Ναι,σίγουρα έτσι ήταν!
Έπειτα δώσαμε πνοή σε μια μικρή σπίθα
και δημιουργήσαμε όλες τις κατάλληλες συνθήκες
ώστε αυτή να γεννήσει του καρπούς μας.
Και αυτοί πρόβαλλαν!
Τους έθρεφε αργά,σταδιακά,χωρίς βιασύνη κι ενθουσιασμό
-γιατί η σπίθα σαν φουντώσει γίνεται πύρινος όλεθρος-
με όλη την τρυφερότητα που χρειάζονται τα έμβρυα.
Και πρόβαλλαν οι καρποί μας,πολλά υποσχόμενοι.
Ναι,σίγουρα έτσι έγινε!
Κι εμείς, συνεπείς κηπουροί, δώσαμε ζωή
σε άνθη μοσχομυριστά και γεμάτα φως.
Κάποια ίσως είναι ακόμα κλειστά μα έχουν τις καλύτερες προδιαγραφές.
Μα σαν καθήσαμε να ξαποστάσουμε, ο αέρας ζήλεψε τα άνθη μας και φύσηξε με μανία
και πέσαν χάμω μερικά ανθάκια όμορφα
και εμείς κατηγορήσαμε τον εαυτό μας και κλάψαμε..
Μα για σκέψου..τα άνθη που πέσανε μάλλον ήταν τα πιο αδύναμα
κι ωφέλησαν το δένδρο μας γιατί το έθρεψαν
και τα δακρυά μας το πότισαν και το θέριεψαν
και ρίζωσε το δένδρο μας!
Ναι,σίγουρα έτσι είναι!
Και τώρα είναι άνοιξη..
Μα άκουσα και για εποχές που λέγονται χειμώνες
Τότε, λέει, πέφτουν όλα τα άνθη
κι όλα τα φύλλα
και το δένδρο φαίνεται γυμνό και άσχημο και παραμελημένο
και κανείς πια δεν καμαρώνει γι' αυτό.
-Μα γιατί; ρώτησα.
-Γιατί για όλα υπάρχει ανατολή και δύση.
-Και το δικό μας δένδρο θα δύσει;
-Τα περισσότερα δύουν.
Από τότε ψάχνω να βρω πώς να μην έρθει η δύση.
Μα αν το καλοσκεφτείς..ο ήλιος ποτέ δε δύει!
Είμαστε εμείς που δεν τον βλέπουμε
Εμείς που του κρυβόμαστε.
Γι'αυτό πιάσε το χέρι μου
κι έλα να τρέξουμε στην άλλη άκρη της Γης, στο άλλο ημισφαίριο
να δούμε πάλι την ανατολή
και να μην πεθάνει το δένδρο μας..
