Gimme more!!!

Όταν μικρά πράγματα παίρνουν αξία..

Αυτή τη φορά θα δώσω μια οδηγία :

Φαντασία!

Η πρώτη μου δημιουργία με φύλλα χαλκού!

Δεν ξέρω ακόμα πώς μου ήρθε να το φτιάξω.. μάλλον βαριόμουν και είχα αρκετή ώρα μπροστά μου. Μου πήρε γύρω στη μιάμιση ώρα αν και ήταν σχετικά εύκολο.

Τι χρειάστηκα;
Λίγο σύρμα, ταινία διπλής όψεως, φύλλα χαλκού, τα οποία αγόρασα από συνοικιακό βιβλιοπωλείο, ένα στυλό που δε γράφει και ψαλίδι.

Η διαδικασία απλή:

1. Kόβουμε λίγο σύρμα, ανάλογα με το μέγεθος του στεφανιού που θέλουμε να φτιάξουμε, και σχηματίζουμε έναν κύκλο. Τυλίγουμε τις άκρες μεταξύ τους για να κλείσουμε τον κύκλο.
2. Κόβουμε μικρές λωρίδες από την ταινία διπλής όψεως και τις κολλάμε τυλίγοντας τες κυκλικά πάνω στο σύρμα έτσι ώστε να καλυφθεί όλη η επιφάνειά του.
3. Απλώνουμε τα φύλλα χρυσού πάνω σε μια ξύλινη επιφάνεια. Προσοχή! Η επιφάνεια κατά πάσα πιθανότητα θα χαραχτεί. Θα σας πρότεινα να εργαστείτε σε μια ξύλινη τάβλα μαγειρέματος :)
4. Κόβουμε με το ψαλίδι τα φύλλα χρυσού σε σχήμα φύλλων δέντρου. Καλό είναι να υπάρχει ποικιλία στα μεγάθη των φύλλων.
5. Στη συνέχεια με το στυλό χαράζουμε τα "νεύρα" των φύλλων. Ένα κεντρικό στη μέση και τα υπόλοιπα σα να βγαίνουν απο αυτό. Όσο πιο αφηρημένες οι γραμμές τόσο καλύτερα τα αποτελέσματα!
6. Μετά τσαλακώνουμε με τα δάχτυλα μας τα φύλλα για να μη φαίνονται τόσο "άκαμπτα".
7. Τέλος κολλάμε τα φύλλα πάνω στην ταινία διπλής όψεως. Καλό θα ήταν να είναι "πυκνοκολλημένα" και τα μικρά φύλλα να επικαλύπτουν τα μεγαλύτερα!

Εύκολο;

Μέμνησο απιστείν

"Νήφε και μέμνησο απιστείν"

Δηλαδή "Να παραμένεις νηφάλιος και να θυμάσαι να δυσπιστείς" προτρέπει ο Επίμαρχος από την Κω.

Να δυσπιστείς; Όποιος δυσπιστεί σκέφτεται, ανησυχεί, προβληματίζεται, χάνει τον ύπνο του και..ξυπνάει. Και μετά προσπαθεί να ξυπνήσει και τους άλλους. Μα κανείς δε το θέλει αυτό.
Είναι γλυκά τα όνειρα.

_____

Εδώ και μέρες έλεγα να γράψω για το Πολυτεχνείο. Και όλο το ανέβαλλα.
Αφενός μεν γιατί φοβήθηκα μήπως παρασυρθώ από το κλίμα των ημερών και δράσω εν θερμώ. Και ως γνωστόν οι βιαστικές και αυθόρμητες σκέψεις δεν αφήνουν συνήθως περιθώρια δράσης στη λογική. "Να είσαι νηφάλιος" δε λέει ο Επίμαρχος; Αφετέρου δε γιατί αυτοί που έζησαν τα γεγονότα μπορούν να πουν πολλά πιο ενδιαφέροντα πράγματα από εμένα και γνωρίζουν καλύτερα τα γεγονότα.

Επηρεασμένη από τον Επίμαρχο, δεν πιστεύω πως το Πολυτεχνείο επιβεβαιώνει την ελευθερία και τη δημοκρατία, αλλά μάλλον την αμφισβητεί. Την αμφισβητεί γιατί δικαιώνει τον Καζαντζάκη όταν έλεγε πως "ελευθερία δεν είναι πέσε πίτα να σε φάω΄είναι κάστρο και το παίρνεις με το σπαθί σου."Και ποιός μάχεται σήμερα;

Η ελευθερία μας αυτοκαταστρέφεται γιατί μας έμαθε να κοιμόμαστε ήσυχοι, να εκφραζόμαστε ελεύθερα σε σημείο που δε σκεφτόμαστε πλέον τί θα πούμε, να θεωρούμε κάποια πράγματα "κεκτημένα", δεδομένα.

Ένα πρόσφατο περιστατικό της καθημερινότητας μου κλόνισε την πίστη μου σε κάθετι δεδομένο. Πρίν λίγες μέρες κατά τη διάρκεια της παράδοσης ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου , έχοντας υπερβεί τα χρονικά όρια , μας ρώτησε ποιοί θέλουν να συνεχίσει το μάθημα. Το ακροατήριο - προφανώς είτε απόσεβασμό στο πρόσωπό του, είτε από φόβο μήπως ο καθηγητής "περιποιηθεί" κάποιον στην εξεταστική - παρέμεινε βουβό. Έπειτα ρώτησε ποιοί θέλουν να τελειώσει εκεί η παράδοση. Παρά το γεγονός ότι όλοι δε βλέπαμε την ώρα να πάμε στο κυλικείο μόνο ένα παιδί καθισμένο στο τελευταίο έδρανο - ίσα ίσα που διακρινόταν - τόλμησε να σηκώσει το χέρι του. Ε..Και τι έγινε;

Θεωρούμε άραγε τόσο δεδομένη την ελευθερία μας που επαφιόμαστε στην ευαισθησία του άλλου και στο κατά πόσο αυτός θα σεβαστεί τους κανόνες ; - γιατί σύμφωνα με το πρόγραμμα το μάθημα διαρκούσε μια ώρα και έπρεπε να γίνει διάλειμμα - Ο καθηγητής θα μπορούσε ως "ανώτερος μεταξύ ίσων" , όπως συνηθίζουμε να λέμε, να επικαλεστεί την ουδετερότητα μας και να συνεχίσει το μάθημα , αν το παιδί εκείνο δε σήκωνε το χέρι του.
Τί φοβηθήκαμε; Γιατί δεν εκφραστήκαμε ελεύθερα; Στερηθήκαμε μόνοι μας το δικαιώμα ψήφου μας. Η ελευθερία μας μάς υποδούλωσε.

Ο καθηγητής είπε : "Έστω και αυτή η μία ψήφος με υποχρεώνει να σας απαλλάξω. Αν δεν υπήρχε , θα μπορούσα να σας κρατήσω και μάλιστα με την έγκρισή σας. Μπράβο παιδί μου."

Μετάνιωσα. Για τη στιγμή που χάθηκε. Και για τη γνώμη που δεν είπα. Και γιατί άφησα κάποιον άλλο να αποφασίσει για μένα.

_____

Κάπως έτσι έγινε και στο Πολυτεχνείο. Οι λίγοι..οι "300 προβοκάτορες" ,όπως τους απεκάλεσαν, ξύπνησαν και απήλλαξαν τη χώρα από τη δικτατορία. Χωρίς να ξέρουν πού βαδίζουν και αν θα έχει κάποιο αποτέλεσμα η πράξη τους.

_____

Ντρέπομαι που σήμερα ένα μικρό ποσοστό των Ελλήνων υποστηρίζει ότι επί χούντας τα πράγματα ήταν καλύτερα. Άραγε δεν τους περνάει καν από το μυαλό ότι η δημοκρατία είναι αυτή που τους εξασφαλίζει το δικαίωμα, όντας μειοψηφία, να εκφράζονται;

Όπως και να' χει δε βρίσκω κανένα νόημα στο να ζω ξέγνοιαστα, χωρίς προβλήματα και κατ' επίφαση ελεύθερα, έχοντας παραδώσει τα ηνία της ελευθερίας μου και των επιλογών μου σε άλλους, για να αποφασίσουν αυτοί για μένα και να με εξασφαλίσουν.

Εγώ ασπάζομαι τον Καζαντζάκη.
Δεν παραδίδω τα ηνία.
Προτιμώ να με βασανίζουν τα προβλήματα και να πολεμάω για να τα λύσω, ακόμη κι αν η επιτυχία των προσπαθειών μου δεν είναι προδιαγεγραμμένη.
Κάθε μάχη άλλωστε δεν έχει και απώλειες?

Πάντα όμως η νίκη υπερσκελίζει το τίμημα.

Αϋπνίες

Χθες πάλι δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Άρχισα λοιπόν να γράφω. Είχα πολλά που ήθελα να αποτυπώσω στο χαρτί. Τόσο καιρό βλέπεις έγραφα μόνο τις απόψεις του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα ή εξιστορούσα τα κατορθώματα του Βενιζέλου και έλεγα στις σκέψεις μου να περιμένουν λίγο..
Έχω πολλά να γράψω.
Είμαι πια και εγώ μια μικρή φιλόδοξη κοπέλα γεμάτη όνειρα, υποσχέσεις, αμφισβητήσεις.
Ναι, αμφισβητώ το καθετί μικρό και μεγάλο. Όχι όμως αναίτια.

"Αυτά τα λες τώρα", μου είπες. "Θα μεγαλώσεις όμως και θα θέλεις και εσύ αυτά που θέλουν όλοι".

Έτσι μου είπες. Και τρόμαξα.
Ίσως να είναι και έτσι. Μπορεί. Το πιο πιθανό, δηλαδή, είναι να γίνουν έτσι τα πράγματα.

***

Μη μου αποστερείς όμως το τελευταίο μου καταφύγιο :
Την ελπίδα.
Τη χαρά του να διαφωνώ.
Να ονειρεύομαι αλλιώτικα.
Να λέω πράγματα απίθανα.
Να υποκρίνομαι την ανεξάρτητη.
Να λέω "όχι" απλά και μόνο για να βλέπω την απορία στα πρόσωπα των άλλων
Να τρέχω , χωρίς να ξέρω πού στ' αλήθεια πηγαίνω.

Φοβάμαι.
Φοβάμαι μήπως όταν μεγαλώσω με βασανίζουν αϋπνίες.
Όχι σαν τις τωρινές. Γιατί τώρα ξενυχτάω σχεδιάζοντας πώς να περάσω από την άλλη μεριά του φράχτη.
Φοβάμαι μήπως με βασανίζουν αϋπνίες επειδή δεν τόλμησα καν να ονειρευτώ, να αμφισβητώ, να προσδοκώ μια ουτοπία.

"Αν θέλεις να διασώζεται το όνειρο, θέλει να το στερείσαι" - Κική Δημουλά

Mην προσπαθείς

Όταν σε κοιτώ και όταν σε φιλώ σταματώ για λίγο και χαμογελάω σα μικρό παιδί
Και εσύ γεμάτος απορία με ρωτάς "μα γιατί γελάς πάλι;"
Μη θέλοντας να σε τρομάξω σου απαντώ "έτσι"
Καιρός πια να μην κρύβομαι..

Γελάω γιατί είσαι για μένα ό,τι είναι
το καινούργιο παιχνίδι για ένα μικρό παιδί
το γράμμα για το στρατιώτη
το καράβι για το λιμάνι
η όαση για τον ταξιδιώτη
η βροχή για την έρημο
η όραση για τον τυφλό
η ελευθερία για το φυλακισμένο
το παιδί για τη μάνα
η λατρεία για τους αγίους
η χαρά για το δυστυχισμένο
η γέννηση για την ύπαρξη

Γι' αυτό σε παρακαλώ μη με παρεξηγείς.
Κι όταν σου λέω ότι μου λείπεις
μη μου απαντάς με εύλογο ύφος ότι "δεν πέρασε ούτε μια μέρα"
Μην προσπαθείς να εκλογικεύσεις τη συμπεριφορά μου.
Είναι σαν να προσπαθείς να πείσεις έναν τρελό να παραδεχθεί την τρέλα του.
Εξίσου μάταιο..

Άρνηση

"Προτιμώ να με μισούνε γι' αυτό που είμαι παρά να με αγαπάνε γι 'αυτό που δεν είμαι"
Τεύταμος.

Ερώτηση : Ποιός έχει το θράσος να απαντήσει τί είναι και τί δεν είναι;
Aφού δεν "είναι" κανείς μας.
Και πώς να είναι;

Για μένα το "είναι" περικλείει μια διάρκεια. Και όταν ο Ηράκλειτος ισχυριζόταν ότι "τα πάντα ρεί" δεν απέκλειε τον άνθρωπο. Κάθε μέρα αλλάζουμε. Σώμα και Ψυχή.

Το "είναι" συνοδεύεται και από μια αυθυπαρξία. Ποιός από εμάς είναι αυθύπαρκτος ως προσωπικότητα, όταν όλοι συμφωνούμε πως η διαμόρφωση της προσωπικότητας είναι θέμα κοινωνικών συνθηκών;

Απλά υπάρχουμε. Και συνεχώς κινούμαστε.

Αλήθεια.. ποιός ο λόγος να μιλώ για όλα αυτα;
Είναι απλά η μεγάλη μου περιέργεια και προσμονή να προσδιορίσω την αξία μου.
Γιατί μερικές φορές νομίζω πως είμαι μια μίμηση. Μια απεικόνιση των πράξεων των άλλων. Και αυτοί αντίστοιχα είναι απεικάσματα άλλων πράξεων. Φαύλος κύκλος.
Ή μήπως όχι;
Ως εδώ.

Στην ερώτηση αν αυτενεργούμε καθόλου στη διαδικασία της διαμόρφωσης της προσωπικότητας μας ή αν είμαστε πιόνια παίρνω το ρίσκο και διαλέγω το πρώτο.

Άνοιξα πια τα μάτια μου.
Ξεκλείδωσα το κλουβί μου.
Και τώρα πια δε μένει παρά να βγω έξω.
Θέλω να μάθω να σκέφτομαι. Και έπειτα να αμφισβητώ.
Και γράφοντας τώρα είμαι ένα βήμα πιο κοντά στην έξοδο.
_______

Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα άσχημα γι'αυτό που είμαι.
Βλέπω γύρω μου τόσα άτομα που βρήκαν την έξοδο πριν απο εμένα.
Θέλω να πάρω κομμάτια του δικού τους εαυτού και να συνθέσω με ένα διαφορετικό τρόπο το παζλ μου. Προλαβαίνω;

Για ποιόν αλήθεια τα κάνω όλα αυτά;
Για μένα;
Ή μήπως προσπαθώ να κερδίσω το θαυμασμό και την επιδοκιμασία;
Γιατί αν είναι έτσι..κενή θα καταλήξω να'μαι.
Μια επαναστάτρια χωρίς αιτία.

Μήπως λοιπόν να αφεθώ και να περιμένω κάποιον να με αγαπήσει με τον συνηθισμένο τρόπο;

Aρνούμαι. Ναι. Αρνούμαι.
Και ας λέτε πως τα έχετε ξανακούσει.
Εγώ θα ξεκινήσω και ας φάω τα μούτρα μου.
Ας καταλήξω συμβιβασμένη.
Θα είμαι τουλάχιστον ένα πιόνι με επαναστατικό παρελθόν.

Εγώ θα διαλέξω.
Εγώ θα οδηγηθώ.
Εγώ αποφασίζω.
Εγώ μου δίνω αξία.
Εγώ μου την στερώ.
Εγώ θα καταστραφώ.
Και δε θα σας κάνω την χάρη γιατί ο συμβιβασμός μου.. δικιά μου επιλογή θα είναι κ αυτός.

Συγγνώμη Τεύταμε. Μια προσθήκη.
"Προτιμώ να με μισούνε οι βολεμένοι και συμβιβασμένοι επειδή το έπαιξα επαναστάτρια παρά εγώ τον ευατό μου επειδή δεν είπα όχι"

Αρνούμαι λοιπόν.

Ώρα για δημιουργία..

Όταν ήμουν μικρή με ενδιέφερε πολύ η χειροτεχνία.

Ειδικά στο νηπιαγωγείο είχαμε αναπτύξει ασυναίσθητα μια επαφή με την τέχνη και τη δημιουργικότητα. Συνέχεια φτιάχναμε κατασκευές χρησιμοποιώντας ανακυκλώσιμα υλικά όπως παλιούς μαρκαδόρους, τενεκεδάκια κλπ. αλλά και φύλλα από δένδρα, σπόρους, ξυλαράκια τα πάντα. Αργότερα, στην κατασκήνωση ασχοληθήκαμε περισσότερο με το κόσμημα και γενικότερα χάρτινες, πύλινες και άλλου είδους κατασκευές τις οποίες και ξέθαψα σε μια πρόσφατη ανακαίνιση του δωματίου μου. Ναι..έχουν περάσει αρκετά χρόνια και εγώ τα έχω φυλάξει παρά τις σθεναρές ενστάσεις της μητέρας μου.

Μπαίνοντας στη σχολή γνώρισα δυο κοπέλες, τη Γεωργία και την Αγγελική οι οποίες πραγματικά μεγαλουργούν με τα χέρια τους. Έτσι λοιπόν αποφάσισα και εγώ εμπνεόμενη από τιε τεχνικές τους - στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογέννηση..σωστά? - να αρχίσω πάλι να ασχολούμαι με την χειροτεχνία. Σε μια " έρευνά " μου μάλιστα ανακάλυψα και έναν πολύτιμο οδηγό το ftiaxto.gr . Όρμησα λοιπόν στο βιβλιοπωλείο και προμηθεύτηκα φύλλα χαλκού, ψηφίδες , κόλλες, δερματάκια, χάντρες..τα πάντα!!

Αναμείνατε για εντυπωσιακά , ελπίζω , αποτελέσματα..

Ο Αλχημιστής

Το βιβλίο αυτό βρέθηκε στα χέρια μου ένα μονότονο και βαρετό βράδυ όπου μην έχοντας τί να κάνω το δανείστηκα απο την ξαδέρφη μου. Στην ουσία έψαχνα ένα βιβλίο-αντίδοτο στις αυπνίες μου. Το αποτέλεσμα? Το ξεκίνησα στις 10 το βράδυ και δεν έλεγα να κοιμηθώ αν δεν το τελειώσω. Και πράγματι κατά τη μία τη νύχτα το τελείωσα και ένιωθα τόσο ανανεωμένη. Ας σας κατατοπίσω όμως πρώτα..
Ένας νεαρός Ισπανός βοσκός, ο Σαντιάγο, αποφασίζει ν' αναζητήσει τη μοίρα του. Η αναζήτησή του θα τον οδηγήσει στη Σαχάρα και τις πυραμίδες της Αιγύπτου. Στο ταξίδι του θα γνωρίσει σοφούς βασιλιάδες και αλχημιστές. Ακολουθώντας τα σημάδια της μοίρας, θα συναντήσει μυστηριώδεις ανθρώπους και θα 'ρθει αντιμέτωπος με παράξενες καταστάσεις. Έτσι θα του τεθούν τα θεμελιώδη ερωτήματα της ύπαρξης, που θα τον αλλάξουν για πάντα. Θ' ανακαλύψει όμως ότι, όταν μπορεί κανείς να συγκεντρώνεται στο παρόν, τότε είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Όπως είπε και ο ίδιος ο συγγραφέας μιλώντας για τον Αλχημιστή, «το σύμπαν συνωμοτεί για να μας βοηθήσει, όταν προσπαθούμε να ζήσουμε το προσωπικό μας όνειρο». Μέσα απ' αυτό το συγκλονιστικό βιβλίο, όπου συναντιέται ο μυστικισμός του Μεσαίωνα με το τραγούδι της ερήμου, ο Κοέλο μάς ανοίγει το παλιό μονοπάτι για τη γνώση του κόσμου: αυτό που περνά από την καρδιά.
Ο Coelho αναδείχθηκε αυτόματα σε έναν από τους αγαπημένους μου συγγραφείς.
Σύνδεση παρατακτική. Γλώσσα απλή. Φράσεις λιτές, "φτωχά ενδεδυμένες" αλλά τόσο μεστές!
Όσο προχωρούσαν οι σελίδες τόσο πιο πολύ με απορροφούσε το βιβλίο. Ποιό βιβλίο? Ένιωθα απλά ότι κάποιος μου εξιστορούσε παραμύθια ψιθυρίζοντας ατο αυτί. Παραμύθια όπως αυτά του Αισώπου.. τόσο παιδικά και όμως τόσο "μεγάλα".

ο μικρός πρίγκιπας παραδίδει μεγάλα μαθήματα..

Ο "μικρός πρίγκιπας" βρέθηκε στα χέρια μου από ένα όχι και τόσο ευχάριστο περιστατικό. Ήρθε όμως την καταλληλότερη στιγμή καθώς ήμουν όσο ώριμη χρειαζόταν για να καταλάβω τα νοηματά του. Ναι, ναι σωστά καταλάβατε..δεν πρόκειται για παραμύθι αλλά για εγχειρίδιο ζωής. Και είμαι σίγουρη ότι το καταλάβατε όλοι από την πρώτη ανάγνωση.

Παραθέτω μερικά αποσπάσματα που ξεχώρισα:

• «Πήγαινε να δεις τα τριαντάφυλλα», είπε η αλεπού... Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε να δει ακόμη μια φορά τα τριαντάφυλλα. «Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο», είπε... «Είστε όμορφα, αλλά κενά... Αν κάποιος τυχαίος περαστικός έβλεπε το τριαντάφυλλό μου, θα νόμιζε ότι σάς μοιάζει. Εκείνο όμως είναι πολύ πιο σημαντικό από όλα σας, γιατί είναι το τριαντάφυλλο που έχω εγώ ποτίσει. Γιατί είναι το λουλούδι που προστάτεψα. Γιατί έχω σκοτώσει τα σκουλήκια του, γιατί είναι το τριαντάφυλλο που έχω ακούσει να παραπονιέται, να καμαρώνει ή να σιωπά. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου το καλύτερο απ' όλα. «Βλέπεις μόνο με την καρδιά» είπε η αλεπού...


• Δε γνωρίζει κανείς παρά ό,τι εξημερώνει, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν ευκαιρούν πια να μάθουν τίποτε. Τ’αγοράζουν όλα έτοιμα από τους εμπόρους. Καθώς όμως δεν υπάρχουν διόλου έμποροι φίλων, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με !(...)Έχε γεια! είπε η αλεπού. Ορίστε το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό : δε βλέπει κανείς καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Η ουσία είναι αόρατη για τα μάτια.


• Θα πρέπει ν'ανεχτώ δυο-τρεις κάμπιες αν θέλω να δω πεταλούδες

Ανοίγματα

Κάθε αρχή και δύσκολη λένε. Και εγώ πάντα στεκόμουν διστακτική απέναντι σε κάθε νέο μου άνοιγμα , σε κάθε νέα αρχή.

Σχεδόν ποτέ δεν ήξερα πώς να ξεκινήσω.
Θυμάμαι κάθε φορά που γράφαμε έκθεση δεν ήξερα πώς να συνθέσω τον πρόλογο. Ήθελα να είναι ευρηματικός, γλαφυρός, χιουμοριστικός αλλά και ταυτόχρονα στοχαστικός, πυκνός ..εντυπωσιακός!! Το αποτέλεσμα? Καθόμουν επί ένα τέταρτο άπρακτη, κατέληγα να γράψω έναν μονότονο πρόλογο και επειδή με πίεζε ο χρόνος δεν μπορούσα ούτε το κυρίως θέμα να αναπτύξω ικανοποιητικά.

Βλέπετε, πίστευα - και ίσως αυτή η αντίληψη έχει ριζώσει μέσα μου -πώς μια καλή αρχή αποτελεί και εχέγγυο για μια ακόμη καλύτερη συνέχεια, με αποτέλεσμα να δεσμεύεσαι αυτόματα προσπαθώντας να ανταποκριθείς στις καλές εντυπώσεις που δημιούργησες.

Λίγες φορές , όμως, μας έχει τύχει να μας προσελκύσει ο τίτλος ενός άρθρου και διαβάζοντάς το να είναι τόσο βαρετό και στρυφνό που να το αφήσουμε στη μέση?

Και για να προβληματιστούμε λίγο..πόσες φορές εντυπωσιαστήκαμε από την εξωτερική εμφάνιση ενός ατόμου, τη ρητορική του δεινότητα, τις υποσχέσεις του και στη συνέχεια αποδείχθηκε "κύμβαλον αλαλάζον"? ( προσωπικά αρκετές)

Αποφάσισα , λοιπόν , να αρχίσω να είμαι πιο επιφυλακτική απέναντι στα πράγματα. Να αναζητώ το φαίνεσθαι και όχι το είναι. Δεν είναι λίγες η φορές που η προσπάθειά μου αποδείχθηκε ατελέσφορη ή που εγώ η ίδια , ενθουσιασμένη , παρασύρθηκα..και ακόμη παρασύρομαι. Και μακάρι έτσι να συνεχίσω , γιατί πραγματικά πιστεύω πως κάθε φορά φεύγω με λάφυρα που υπερσκελίζουν την απογοήτευσή μου.

Συγχωρείτε με λοιπόν αν παρασύρομαι, φλυαρολογώ ή αμπελοφιλοσοφώ γιατί είμαι ακόμη "υπο κατασκευή".

ευχαριστώ