Είναι στιγμές που λες θα γράψεις ιστορία
και άλλες που βρίσκεσαι σε πλήρη αφασία!
Αταραξία.
Απραξία.
Στιγμές που χάνονται..
τι αμαρτία!
Μια κακογραμμένη ταινία.
Οδεύεις σ'ένα σίγουρο τέλος καθορισμένο από την αρχή.
Αγνοείς το ενδιάμεσο και ποιά είναι η κορυφή.
Κι ο νόμος της βαρύτητας δε σε αγνοεί.
Γιατί μόλις στην κορυφή φθάνεις
τη γη κάτω απ'τα πόδια σου χάνεις,
σα βράχος που τρέχει με ορμή
δίχως να πατεί το φρένο.
Τη ζωή μου με δάκρυα αντί για γέλια ρένω.
Λες να'ναι αργά;
Λες μάταια να τρέχω πίσω απ'το τελευταίο τρένο;
Τρέμω.
Τα παράθυρα ανοίγω και ψάχνω
Ψάχνω τη σκάλα που κάποτε είπα πως βγάζει σε ουρανό.
Μα μόνη την οδήγησα σ'ένα άδειο πατάρι.
(λες το πατάρι να κρύβει θησαυρό;)
Κρίμα μαμά!Δεν πήραμε χαμπάρι..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου