Μια μοναξιά που προσπαθεί με κάθε τρόπο να γίνει αισθητή.
Γραπώνεται στην υπαρξή μου, χρησιμοποιώντας τεχνιέντως όλες τις αισθήσεις μου για να μην πέσει στη λησμονιά, για να μου θυμίζει την ανεπιθύμητη παρουσία της.
Μια μοναξιά που δηλητηριάζει κάθε άνθος που γεννιέται στον κήπο μου και δίνει ζωή σε ζιζάνια.
Μια μοναξιά που εποφθαλμιά τον ήλιο, που με κάνει να αμφισβητώ την ύπαρξη μου.
Μια μοναξιά που θρέφεται από τα οστά που σα θησαυρό κρατούσα στα χέρια μου. Και τώρα πρέπει να τα απαρνηθώ.
Μία μόνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου