Τώρα τελευταία έχω αλλάξει ρυθμούς.
Ξυπνάω αργά, διεκπεραιώνω, με λίγο άγχος μεν, αλλά εν καιρώ τις αγγαρίες ή τις υποχρεώσεις που ακόμη μια φορά, μαζοχιστικά (sic)και με δική μου πρωτοβουλία ανέλαβα.
Έπειτα κάθομαι όπως ο Μεξικανός, όταν απολαμβάνει τη σιέστα του το μεσημέρι. Μόνο που εγώ δεν έχω καπέλο. Δεν το χρειάζομαι. Έχω τα μάτια μου ανοιχτά, αλλά έχω κιόλας φύγει. Ούτε την αφόρητη ζέστη έχω για να με καταπονεί. Οι σκέψεις μου είναι αρκετά ενεργοβόρες και με κάνουν να πέφτω σε λήθαργο.
Όταν, όμως, η πόλη κοιμηθεί, τότε σηκώνομαι εγώ. Σαν πλάσμα εξωγήινο, αλλόκοτο, με δικά του ωράρια και δικούς του κανόνες.
Και δουλεύω.Υφαίνω υπομονετικά τον ιστό μου όπως μια αράχνη. Χτίζω σπίτια, εκεί όπου οι άλλοι έχουν τα δικά τους. Και ανταλάσσω τον ύπνο μου για..γιατί?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου