Πιό εγώ από εγώ

Αυτή την ώρα, αυτή τη στιγμή κανείς, τίποτα και ποτέ δε θα είναι περισσότερο 'εγώ' απ' ότι είμαι εγώ. Κανείς, ποτέ και τίποτα δε θα έχει τις ίδιες σκέψεις. Στις σκέψεις αυτές καμιά καρδιά δε θα χτυπήσει με τους ίδιους ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Κανένα στέρνο δε θα είναι ένα βήμα απ' το να σπάσει, όπως είναι το δικό μου τώρα. Ποτέ κανείς και τίποτα δε θα μπορέσει να δει τον κόσμο όπως τον βλέπω αυτό το λεπτό. Κι ούτε το μπαλάκι που θα πετάξει στον τοίχο σαν αντίδραση θα έρθει πίσω με τον ίδιο τρόπο και την ίδια ταχύτητα. Κανείς. Μ' ακούς? Ποτέ ξανά δεν θα αποκτήσει η μοναδικότητα και η μοναχικότητα το χρώμα που έχουν στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή. Ποτέ ξανά η απελπισία και η χαρά δε θα χορέψουν τόσο παθιασμένα, όσο αυτή την ώρα που σου γράφω. Και τί να το κάνω? Όταν οι λέξεις μου είναι φτωχές για να σου ψιθυρίσουν το ποιός είμαι.